Goede leerschool

Nadat ik vorige maand mijn voorband had geplakt stond deze een paar weken later weer plat. Omdat ik al twijfels had of de plakker het zou houden (de plakker zat op een geribbeld stukje binnenband) besloot ik tot aanschaf van een nieuwe binnenband.

Enfin, deze er netjes zelf ingelegd en weer fietsen heen. Deze lol duurde precies en week. Toen ik van mijn werk naar huis wilde fietsen was de band wéér leeg. Na stevig oppompen redde ik het om - na een ziekenbezoekje elders in de stad - fietsend thuis te komen.

Ik was het nu helemaal zat en nam een rigoureus besluit; dan maar een nieuwe buiten- én binnenband er om. Einde bandentest!
En wat blijkt; er zat een stukje glas in de buitenband. Aan de binnenzijde van de band was die echter niet te voelen! Alleen met de druk van het fietsen was het net voldoende om toch een miniem gaatje in de binnenband te boren.

Wat heb ik geleerd? De volgende keer dus niet meteen mijn eigen plakwerk bekritiseren, maar eerst nog eens goed die buitenband bestuderen!

Dubbel spoor

Vorig jaar was er in het grensgebied van de gemeente Haarlemmermeer en Amsterdam, bij Lijnden en de Aker een stukje niemandsland.
De strooiwagens van Haarlemmermeer lieten de oprit naar de brug over de ringvaart links liggen, de strooiwagens van Amsterdamse zijde draaiden om bij het benzinestation.

Vanmorgen was er sneeuw voorspeld, aanvang ergens na 9.00-10.00 uur. Voor die tijd waren strooiwagens preventief het fietspad opgegaan. Op weg naar de brug tussen Lijnden en de Aker reed ik over een mooi patroon van natte strepen in de lengterichting van het pad.
Over de brug, terrein De Aker, mengde dit patroon zich met witrose spikkeltjes willekeurig verspreid over het wegdek. Na een 50 meter, voorbij de eerste afslag, verdwenen de natte strepen en bleven de spikkeltjes over..


Vanavond terug naar huis was ik blij met beide genomen acties. Welke manier van strooien nou het meest functioneel was kan ik niet goed beoordelen; dit wordt immers beïnvloed door de hoeveelheid gevallen sneeuw ter plekke en intensiteit van fietsverkeer.

Mijn conclusie is echter wel: een grote vooruitgang!

Metaal moeheid

Onder mijn achterste hoor ik een heleboel herrie.... en dan.... niets.
Een dikke kilometer verder fiets ik door een kuil heen en plop, mijn linkerheup zakt iets naar beneden.

Oei oei, er is iets goed mis met mijn fietszadel realiseer ik me al verder trappend naar het station. Daar aangekomen ga ik op inspectie. Wat blijkt; de linkerveer van mijn zadel is finaal door midden gebroken. Metaal moeheid? Of gewoon een eindig leven na 10 jaar en zo'n 65000 kilometer hobbelen, bonken en terugveren... ;-)

Gelukkig is het mijn oude fiets en gebruik ik deze vooral op tochtjes naar het station. En gelukkig gebeurt het na de intensieve sneeuwperiode waarin ik deze fiets wél gebruikte naar mijn werk. Kortom ik fiets nog een paar keer naar het station op een naar links hellend fietszadel, het begint zelfs al een klein beetje te wennen haha.

Vanmiddag, midden in een sneeuwbui, eindelijk naar de fietsenmaker voor een ander zadel. Tot mijn vreugde is de fietsenmaker ook van eerst de optie reparatie onderzoeken. Er worden diverse laadjes met labeltjes als zadelbouten, zadelonderdelen, opengetrokken. En laat daar nou nog precies één soortgelijke veer in zitten!
Het nadeel is natuurlijk dat deze veer stugger is dan de rechterveer die al tien jaar met mij mee hobbelde en deinde.
We spreken af dat als het erg vervelend blijkt te fietsen met twee ongelijk verende zadelveren, dat hij dan een nieuwe veer er bij besteld.

Tevreden en slechts een paar euro armer fiets ik door de sneeuw weer naar huis.