Het is weer eens zover, niet gepland moet er iets onhandigs mee op de fiets.
Dit keer ben ik binnen gelopen bij een tweedehands winkel op zoek naar een mogelijk kastje voor de badkamer of andere interessante spulletjes.
De drie bloempotjes in een mooie tint rood kunnen gewoon in de fietstas. Maar het tweestapstrapje van Brabantia is een ander verhaal.
Vastzetten op de bagagedrager kan niet; over het zadel heen naar achter steken - daarvoor is hij te lang; gedeeltelijk in een tas steken - daarvoor is hij te breed.
Uiteindelijk hang ik het bovenste deel over mijn stuur en houdt het trapje in het midden vast.
Nu veilig op de fiets stappen. Als ik eenmaal rijd merk ik dat hij zwaarder is dan gedacht.
Na een kilometer heb ik een soort ideale positie voor trapje en mijzelf gevonden.
Dan moet ik stoppen voor een verkeerslicht. Afstappen lukt. Maar direct daarna is het licht groen.
Als ik weer opwip om op het zadel te komen hoor ik de stof van mijn rok kraken; oioi, dat wordt een scheur... Goedkoop trapje levert een dure rok op.
Op een kruising zo'n twee kilometer verder moet ik weer uit het zadel. Voor alle zekerheid steek ik lopend over en stap via het randje van het trottoir weer op. weer een oorverdovend gekraak.
Eenmaal thuis zet ik het trapje neer en voel aan de achterzijde van mijn rok; waar is de scheur.
Niets te ontdekken. In de spiegel van de slaapkamer; geen scheur te ontdekken! Totdat ik de rok optil... en een van diverse scheuren en gaten voorziene voering tref.
Zielsgelukkig besluit ik die er gewoon uit te knippen. Een losse onderrok functioneert ook prima tenslotte.
