Verlichting

Dinsdagochtend, vroeg. Het is nog hartstikke donker.
Mijn achterlicht schakel ik aan, ik doe een gele reflecterende band rond mijn arm en stap op, op weg naar mijn werk.

Eenmaal het dorp uit valt er wat verlichting (vooral van autoverkeer) weg, wat het fietsen wat rustiger maakt. Net als ik de eerste van de drie Calatrava-bruggen nader zie ik een groepje politieagenten staan, enkelen met een reflecterend hesje. En vervolgens zie ik ook waarom ze daar in alle vroegte staan. Schooljeugd op de fiets, zonder deugdelijke verlichting, wordt staande gehouden. Het vervolg wacht ik niet af, maar ik begroet deze actie met grote instemming en steek dan ook mijn duim op.

Hoe vaak schrik ik niet van fietsers zonder licht die uit een zijstraat opduiken, plots voor mij blijken te fietsen of drie man breed tegemoet rijden. En als ik op de fiets al schrik, terwijl ik meer tijd heb om op hun komst te anticiperen, hoe moet dat dan een automobilist vergaan?
Die jongelui (want meestal zijn het jongeren) hebben geen idee hoe gevaarlijk dit is en wat voor risico ze lopen. Regelmatig concludeer ik dan ook hardop 'wéér eentje zonder licht', maar ik betwijfel of deze verzuchting helpt. Dus vandaar; top politie Haarlemmermeer! bedankt, namens al die verkeersdeelnemers die liever geen fietser plat rijden.

Nooit te oud om te fietsen

Tijdens een op zich verdrietige (condoleance)bijeenkomst, sprak ik een mevrouw. Ik wiste met een tissue wat transpiratie van mijn voorhoofd onder de opmerking 'toch wat te hard gefietst kennelijk'.

Mevrouw constateerde samen met mij, dat het prima weer was deze zaterdagmiddag om op de fiets te komen; droog, weinig wind en af en toe zelfs een klein zonnetje. Ze was dan ook op de fiets van uit Hillegom gekomen, zo 'n zes kilometer verder.
Dat ontlokte mij de uitspraak 'fantastisch!' 'want ik denk dat u toch een paar jaartjes ouder bent dan ik'.
Waarop ze antwoordde 'ja, want ik ben al 88..'.

Mevrouw chapeau!

Ik hoop dat u nog lang mag blijven fietsen en tevens hoop ik dat ik dit voorbeeld nog lang mag volgen....

Feestdagen

Ik lijk van het uitstervende soort.
Op eerste kerstdag fietste ik naar mijn zus en zwager waar ik was uitgenodigd voor een gezellige middag & avond. Droog weer, pittig windje tegen, maar dat biedt hoop voor de terugweg!
De route is afwisselend, eerst door de polder, dan langs de ringvaart, verder dwars door Leimuiden en dan langs de volgende polder. Van verre zie ik de kerktoren als een baken; dáár vlak voor moet ik zijn.

Na het kerstdiner terug. Ik kom geen enkele fietser tegen. Nu ben ik weliswaar korter onderweg dan heen, door de stevige wind trap ik met een snelheid van 25 km/uur naar huis. Een kwartier sneller dan heen, maar toch.

Op oudjaarsavond naar vrienden, een dorp verderop. Tussen vuurwerk afstekende kinderen door, gehuld in regenpak trap ik vijf kilometer pittig door.
Als ik na een gezellige avond, met Youp, oliebollen en een wijntje, terug fiest kom ik wederom niemand tegen. Alleen bijna thuis een paar jonge knullen op de fiets - zonder licht. Maar of die de oproep van stichting Natuur en Milieu ter harte namen betwijfel ik.

En kleding kan niet het excuus zijn; beide dagen zat ik in een rokje op de fiets. (modelletje oud&nieuw gaat heel goed in een regenbroek).

Grote voordeel; een deel van de ingenomen calorieën is er meteen weer af, Deze dagen kom je toch al bijna niet buiten en/of in beweging.
En ik heb genoten van al de mooie versieringen onderweg.