Dus met de fiets naar het werk

Tja, na twee weken training in de heuvels kun je thuis niet anders dan ook op de fiets naar het werk natuurlijk.
En laat ik nou dinsdag én op de heenweg én op de terugweg een regenbui op mijn kop krijgen. ;-)
Zeker ter compensatie van het mooie weer in de vakantie.

Maar ik laat me niet kennen. Regenjas aan en doortrappen. Mijn broek is van dun materiaal dat snel weer is opgedroogd.
En dus kom ik met een voldaan gevoel weer thuis 's avonds!

Het enige nadeel; onderweg geen e-mail kunnen lezen of een spelletje Wordfeut kunnen spelen ;-) Dat is voorbehouden aan de treinreizen.

Fiets in de trein

Met de fiets met bepakking de trein in vind ik toch altijd wat spannend.
Uit eerdere ervaringen weet ik dat het stressen is om fiets en alle bagage in en uit te trein te krijgen in de korte tijd dat de trein stil staat. Je bent altijd bang dat er iets op het perron cq in de trein achterblijft omdat niet alles in één keer er in of er uit kan.

Ik stap op in Blankenloch, uitgezwaaid door Stef.
Deze trein is een regional bahn, een soort sprinter. De instap heeft slechts een klein hoogteverschil en de ingang is breed. Gewoon naar binnen met alles op de fiets dus. er zijn zelfs een soort gordels om de fiets mee vast te zetten.

In Mannheim wordt het anders. Ik heb een gereserveerde plaats en sta bij het juiste bordje klaar voor wagen nummer 5. er zijn nog twee fietsers met bepakking die in dezelfde wagen moeten.
Als de trein stopt trekken we een sprintje naar de deur, sjorren in sneltreinvaart de tassen van de fiets. Fiets omhoog over de treden door de deur de wagon in. snel er weer uit om vijf tassen op te rapen en weer naar binnen (de tent had ik achterop laten zitten).
Dan zoeken naar het juiste plaatsnummer, dat er niet is. Gelukkig blijkt dat niet alleen bij mij het geval en plaats ik de fiets bij een willekeurig nummer in het rek. Kaartje er aan en met de tassen de coupé in.
Gelukkig niet druk dus twee stoelen voor mezelf; één voor de tassen en één voor mij.


Bij het boeken al gecheckt of er voldoende overstaptijd is in Dusseldorf, 19 minuten moet genoeg zijn. Behalve als je 50 minuten vertraging hebt door een wisselstoring.
Ik gok er op dat het dan gewoon een trein van een uur later wordt naar Venlo.
In Dusseldorf weer de exercitie van eerst fiets en dan bagage naar het perron, en hopen dat de trein wacht én dat iedereen met z'n vingers van mijn spullen al blijft.
De fiets past niet helemaal in de lift; één voortas er af maakt dat ik hem dwars kan zetten en dan past het nét.

Inderdaad in Venlo de trein van een uur later. Dit is weer een regional bahn, dus makkelijk instappen.
In Venlo de volgende uitdaging.... de trein naar Schiphol rijdt niet wegens aanrijding met een persoon bij Boxtel. De NS planner geeft geen echt alternatief, ja naar Eindhoven en dan via Tilburg.
Dat is óf tig extra overstaps óf een bus. Dat zie ik niet zo zitten.
Omdat er ook een trein naar Nijmegen gaat kies ik die. Vanaf Nijmegen gaat er elk half uur een intercity naar Arnhem weet ik uit ervaring.
Dus ik koop iets te drinken en stap in de stoptrein naar Nijmegen. Ook deze instap is geen probleem, bijna gelijkvloers.

In Nijmegen mis ik op een minuut de intercity naar Schiphol; er was file voor de lift; mensen met koffers en een meneer met een fiets voor me. Die meneer had de trein nog net - ik zag hem tenminste niet toen ik op het juiste perron kwam.
Dus dan de intercity naar Utrecht. ook de intercity is tegenwoordig geen probleem meer. Nog wel twee treedjes omhoog, maar net te tillen. De ingang is breed genoeg om alles op de fiets te kunnen laten. En in de speciale fietswagons heeft de fiets voorrang boven de eventuele passagiers op de klapstoelen.
In Utrecht hoef ik alleen het perron over te steken naar de andere trein. Op schphol manouvreer ik via de bekende wegen naar Hoofddorp en door naar huis. Tegen 22.00 uur ben ik thuis.
14 km deze keer.

Rondje Karlsruhe

Zondag gaan Monique en ik 'gewoon' fietsen.
Even naar de boer om wat boodschappen te doen en 's middags naar het station in de stad om toch maar vast mijn treinkaartje te regelen.

Heerlijk, geen bepakking! Hoewel het snel went en je zo'n 30 kilo extra niet echt merkt, totdat je gaat klimmen, voelt het ook weer heel licht en vrij zonder.
Ik moet me inhouden om Monique niet steeds het nakijken te geven.
Grappig hoe snel je toch conditie en kracht opbouwt, elf dagen geleden vroeg ik me serieus af of het nog wel zou lukken, dat fietskamperen.

Knieen die regelmatig protesteren bij met name het traplopen, na de eerste paar dagen niets meer van gemerkt - het is wel zaak om tijdig terug te schakelen bij het klimmen.
Armen en schouders die pijn gaan doen bij te lange fiets-/zithouding. Niets van gemerkt. Waarschijnlijk is het regelmatige afstappen; kaart lezen, drinken, terrasje, etc. voldoende om de spanning te doorbreken.
En daarnaast nog wat twijfels ten aanzien van het kamperen die gelukkig niet zijn bewaarheid.
Ik durf nu weer plannen voor een volgende tocht te maken!

Via het bos, een park met slot en langs het gerechtshof rijden we Karlsruhe binnen. We fietsen over straten waar ook Monique nog niet eerder fietste. Bij het station staat het plein vol met gestalde fietsen. Hier is het in elk geval niets bijzonders! Dat was onderweg soms wel anders.
Waar ik in Belgie en Luxemburg vooral veel racefietsers en in de middag wat toerfietsers zag, waren de wegen in het westelijk deel van Duitsland verstoken van fietsers, op een enkele mountainbiker na.
Zodra ik de Pfalz binnen reed kwam ik meer fietsers tegen die gewoon een boodschap gingen doen of van het werk kwamen.

Terug fietsen we min of meer dezelfde route, halve dat we vanuit het park iets meer links aanhouden en hiermee het stadion - waar familiedag is en dus enorm druk - negeren.
Uiteindelijk rijden we iets te ver door, geen bordjes, maar komen we weer keurig terug in Blankenloch.
En het fijne van fietsen is dat je ook prima kunt kletsen met elkaar ;-)

Doorfietsen voor de afspraak

Omdat het doel van deze tocht is om het weekend bij Monique te zijn en het nu zaterdag is en ik nog 65 km te gaan heb, betekent dit karren. Om 8:10 op pad dus.
Via de beek verder naar Dahn en vandaar de fietsbordjes naar Erfweiler. Duidelijk anders dan de auto's, maar fijn pad en niet te stijl.

In Erfweiler daal ik af en slalom door het dorp op zoek naar het volgende bordje. Ik gok op richting oosten en klim naar een bospad. Geen bordje. Het pad wordt hobbeliger en ik til mijn fiets over drie omgevallen bomen heen. Mijn gevoel roept dat dit niet klopt dus ga ik terug. In het dorp andere afslag en via een andere route over Busenberg. Weer steeds klimmen, nu en dan op bospad, want hier is het fietspad de mountainbike route! Als ik op de kaart zie hoe lang dit nog moet duren ben ik het zat. Bij de eerstvolgende mogelijkheid van een verhard pad buig ik af en daal naar de doorgaande autoroute.
Die volg ik en dat gaat een stuk sneller! Er suizen regelmatig auto's langs me heen, maar daar heb ik maling aan. Met opzet mijn fel rose fleecevest aangehouden (hoewel wat te warm) zodat ik goed zichtbaar ben.

Als ik Silz op de borden zie ben ik blij dat ik weer precies weet waar ik zit. En dat ik nu bijna weer op de geplande route zit. Via Gosseweilerstein naar Klingenmunster. Glooiend landschap en dito weg. Prima te doen. In Klingenmunster om 10:30 koffie. Benauwd zegt de serveerster dat ze zo gaan sluiten (kussens worden al weg geruimd) als ik vraag hoe laat dan, blijkt dit pas om elf uur. Tegen die tijd heb ik al lang gedronken, geplast en mijn bidon gevuld.

Vanaf nu is het landschap duidelijk meer open. En kan ik goed tempo maken. Door Appenhofer, prachtig straatje met wijnranken boven de weg, verder naar Billigheim waar ik zowaar een Bike Total shop tref. Ik laat mijn beide banden goed oppompen want zo zacht ben ik steeds bang voor het volgende lek. Hoewel 4,5 bar me ook niet helemaal gerust stelt; zo hard heb ik ze nog nooit gehad!

Na Rohrbach weer een Autobahn over en in Herxheim passeer ik een prachtige poort. Dan via een fietspad naar de veerpont achter Leimersheim. Ik stuur Monique een berichtje zoals afgesproken.
De Rijn over. Het laatste stuk via Leopoldshafen en langs het bos naar Stutensee. Er wordt aan het pad gewerkt, met als gevolg dat dagjes mensen mij vragen of dit de goede roete naar de pont is ;-) 

Pal bij is het ineens nog even zoeken: ik sta voor een spoorbaan die de GPS niet geeft.
Uiteindelijk sta ik voor de deur in Blankenloch en laat mijn fietsbel horen. 14:10, doel bereikt.

Toch nog 73 km gereden, in recordtijd.

Bandenpech

Ik ben vroeg wakker en heb slecht geslapen. Illegaal voelt toch lastig.
Om 07:30 is het toilet nog op slot. Dus ik pak eerst in en ga dan mijn achterband plakken. Er blijken twee kleine gaatjes vlak bij elkaar te zitten. Zo klein dat ik ze niet hoor leeg lopen. Ik vul het tupperware bakje met water uit het meertje en spoor zo het lek op.
Onderwijl komt de buurvrouw van de eerste camper een kop koffie brengen. Het toilet is inmiddels open dus daar maak ik dankbaar gebruik van.
Mijn plakker op de band lijkt te houden, ik laad alles op.

Uiteindelijk rond half elf weg. Nu moet ik eerst weer het hele stuk van gister opnieuw rijden
Omdat een fietsenwinkel een uitstervend soort is kreeg ik advies om bij het station naar de fiets kit te kijken, ik krijg nl. de band niet helemaal goed opgepompt, met de hand kom ik tot ca 2 bar, er moet 3-4 bar in.

Na twee stations nog steeds geen pomp, wel frambozen (kraampje bij het station).
Om 11:30 start ik eindelijk op een nieuw stuk route. In Einöd zie ik geen bordje naar het volgende dorp. Wel een etalage van Active Bike. Met verse lucht in de banden verder naar Zweibrücken.
Omdat Scout navigatie ineens alleen nog maar Nederland kent koop ik bij de boekwinkel een kaart met schaal 1:150,000 en ga voor koffie.
De stad uit merk ik dat mijn voorwiel wel heel erg zwabbert, opnieuw een lekke band. Alle tassen eraf, fiets op zijn kop en buitenband los. Op gehoor vind ik het lek niet. Dus weer het Tupperware bakje uit de tas, water uit de bidon er in en voila, minigaatje gevonden.

Wat onzeker ga ik weer op pad. Gaan de plakkers het houden? Elk stoepje, gat in de weg, etc. benader ik omzichtig.

Na het kruisen van weer een Autobahn - richting luchthaven van Zweibrucken - had ik gepland rustig door te tuffen. Dan blijkt de weg weer terug te buigen en het best een drukke weg te zijn.
Bij Walshausen, na een superdaljng, ga ik verder op een smallere weg. Naar Windsberg is het, hoe kan het ook anders, weer flink klimmen. Boven ziek ik een plekje in de schaduw van een appelboom voor de lunchpauze.

Dan blijft de weg hoog tot Winzeln, door Pirmaen waarna ik lekker daal tot Lemsberg. Thee op een Grieks terras. Volgens Scout is hier vlak bij een camping. Die blijkt verdwenen. Dan omhoog door Lemsberg via Salzwoog naar Dahn. Volgens mijn nieuwe kaart is daar een camping. Dit wordt door twee mensen bevestigd. Yeah.
Het fietspad loopt langs een beekje naar een ruïne en daar vlakbij is een camping gelegen rond een meertje. Om 19:00 staat de tent en eet ik het restant quinoa met courgette en  paddenstoelen.


55km. Wisselvallig weer, bewolkt, soms wat zon.

Volgens Scout heb ik nog 65 km te gaan naar Monique. Ik had gehoopt er vandaag aan te komen. Dat wordt dus doorrijden morgen! Het voelt wat vervelend om met zoveel haast onderweg te zijn. Ik gun mezelf hierdoor minder rust (geen rustdag) en fiets alle te bezichtigen zaken voorbij.
Met Monique afgesproken dat ik haar morgen een appje stuur zodra ik bij de Rijn ben.

Klimmen en nog eens klimmen (voor nop)

Ik hoef geen tent af te breken dus kan sneller weg zijn. Na een lekker ontbijtbuffet fiets uit de kelder en met de zon op de kop via Saarwellingen, en Schwarzenhof op zoek naar de oversteek van de A8. Er komt een man op de fiets uit een zijpad die ik het vraag; blijk ik precies bij de doorsteek te staan! Dat zou ik zonder zijn advies nooit zijn opgereden, geen bordje te vinden!

Steeds als ik denk het meeste klimwerk wel achter me te hebben komt er weer een helling. Om de volgende Autobahn over te steken krijg ik advies via Reigsburg te gaan. Aan de klim komt geen einde, na elke bocht stijgt het verder. Ik kan gelukkig net in het zadel blijven.
Blij met de (stevige) wind in de rug! Boven zijn winkels, maar een mogelijkheid voor koffie ho maar.

Tussen deze en de volgende Autobahn is Wald. De GPS leidt me naar een pad, grint, naar beneden.
Ten eerste weet ik niet zeker of ik de Autobahn al gepasseerd ben, ten tweede nergens bordjes, behalve naar het natuurvrienden huis.

Ik daal een poosje, voorzichtig om kuilen, etc te kunnen omzeilen. Voor mijn gevoel blijft de GPS me maar rechtsaf sturen. Ik zet hem uit en koers op mijn kompas oostwaarts.
Ik passeer vennetjes en vanaf nu is het stijgen.
Het pad wordt smaller, ik loop een stuk en dan..... Hoor ik verkeer! En ja, een verharde weg. O.b.v. van de GPS sla ik rechtsaf en voor ik het weet ben ik naar de volgende Autobahn gesuist. En nog mooier; een koffiemogelijkheid in de bosrand.

Dan loopt het even soepel via Dudweiler en Rentrisch. Oberwurzbach, fijn fietspad naar Niederwurtzbach.
Ik volg al een poosje de fietsbordjes. Dan weer -zeer geleidelijk - klimmen, een mooi fietspad tussen de weilanden door.
Zonnetje op mijn bol. Laatste stukje toch weer lopen.
Dan ben ik in Blieskastel. Bij een konditorei bestel ik koffie met heerlijke käsekuchen en koop ik postzegels voor de kaarten die ik al een paar dagen mee sleep. Schrijven en op de bus. Bij het bestuderen van kaart en bordjes ontdek ik dat ik fout zit! Dus hele stuk terug dal weer in. 7km ! Enfin wel lekker koffie gehad. :-)

Als ik weer beneden ben en de juiste afslag heb genomen rijd ik door naar Bierbach. Op een kruising word ik aangesproken door een oudere racefietser. Hij blijkt mee gewerkt te hebben aan de crowdfunding van Wakawaka. Mijn zonnepaneeltje achter op de fiets!

De mensen die ik tot nu sprak weten of geen camping of één een stuk terug. Op advies fiets ik door naar Homburg voor de jeugdherberg. Om de weg te vragen daarheen stop ik eerst hij een weinstube en eet meteen wat. Bij de jeugdherberg blijkt deze vol. Sh..t 19:00 wat nu?

Dan realiseer ik me dat de app Scout ook naar locaties kan navigeren, en ja dus ook naar campings! De enige is in Niederwurtzbach, 18km terug!
Boos (op mezelf) fiets ik in en moord tempo de route die ik heb gereden terug. Gelukkig behoorlijk vlak.
In Niederwurzbach merk ik dat mijn achterband zacht is, erg zacht. Volgens GPS nog een kilometer van de camping. Ik loop het laatste stuk en zie campers, yes! Alleen, er blijkt geen camping maar alleen camperstelplatz. Ik besluit mijn tent in een hoekje van het veld te zetten. Dan maar illegaal. Er is een kiosk waar ik een fles water koop, met bubbels helaas, voor hij sluit.

Dan vertelt iemand dat er een toilet is, gelukkig. Ik eet wat en ga naar bed.
Vandaag de meeste kilometers gereden, dik 100! alleen een deel voor Piet Snot.

Regen

Bij het wakker worden hoor ik regen. Dus besluit ik eerst vast zoveel mogelijk in te pakken en een droog moment af te wachten. Net als alles opgeladen is nodigen de Polen me uit voor thee.
Ook zij wachten op een droog moment. Eén van hen is priester en llopt vaker dit soort pelgrimstochten, nu heeft hij familie meegenomen (en een hond die hij in een handkar voorttrekt).

Om 10.45 toch maar op de fiets de regen in, regenpak aan.
In Schengen (op de grens van Dui, Fra, Lux) maak ik eerst een foto van de plaquette, Europese afspraken over vrij verkeer van personen.
Dan in een café koffie met taart en telefoon opladen. Ondertussen via de GPS (Scout)  de route naar Karlsruhe uitstippelen. Van hieruit zo'n 200 km. De plaatsnamen voor het eerste deel schrijf ik op.
Ik verlaat nu nl. de route van Paul Benjamins richting Basel en zoek mijn eigen route.

Meteen al is het zoeken naar een match tussen de plaatsnamen op mijn lijst en die op de borden. Niets. Dus rij ik op basis van kompas.
Achteraf blijk ik teveel de grens/bosrand aangehouden te hebben, met als gevolg te hoog klimmen en omrijden. Dan fiets ik Merschweiler binnen en zit ik op mijn route in het Franse grensgebied!
Het regent op en af. Nu en dan klimmen, maar te doen. Tussen Biringen en Overesch passeer ik de grens (een slagboom die omhoog staat langs de weg).

 In Laumstroff lunch ik in een bushokje t.o. de kerk.
Via Waldwisse en Gerlfangen verder. De zon komt door af en toe. Ik fiets over kleine asfaltwegen tussen de akkers door. Een half afgelopen ketting kan ik gelukkig snel fixen.

Een omleiding bij Siersburg levert me veel extra km's klimmen en regen op.
Dankzij de GPS vind ik de oversteek van de Autobahn richting Dillingen. Daarna heb ik het gevoel dat ik een beetje in rondjes rijd, ondanks / dankzij de navigatie. Wel via leuke fietswegen overigens.

Door de bebouwing rijden is soms lastig, ik hoor de navigatie slecht en wil hem niet te lang gebruiken want hij vreet stroom. En op een regendag als deze laadt mijn Waka waka natuurlijk niet op.

Einde middag in Dillingen, geen camping te zien. In het café waar ik thee drink weten ze het ook niet. En de kamers van het gasthof zijn bezet.
Via een bospad (weer klimmen!) door naar Diefflen. Ook daar geen Camping, B&B dus uiteindelijk hotelkamer. Na de douche sjiek aan tafel voor Spaanse salade (enige optie voor een vegetarier).
Ca. 56 km gereden.

Ontmoetingen onderweg

Met Rinke afgesproken dat we tot de koffie samen fietsen en dan ieder ons eigen pad weer gaan. Vanaf de camping klimmen we een stukje en hebben dan een prachtige afdaling tussen de weilanden door. De brug naar Duitse zijde alleen gemist.  Dus een dorp verder. Bij Wallendorf naar de overzijde. En daar is eindelijk iets open voor koffie. Uitgebreid, met gebak, pauzeren we en halen zo de 'schade' van gister in.

Vervolgens krijgen we onderweg nog twee stevige buien waar we voor schuilen.
Dan samen door naar Bollendorf, daar vinden we eindelijk een supermarkt.
Over de brug scheiden onze wegen. Zij neemt de hoofdroute westwaarts en ik volg de rivierdalen want ik ben het klimmen zat.
Na de Our volg ik nu de Sure door Echternach. Tijdens de lunchpauze een gesprek met een Duitser die naar Spanje wil fietsen, met zijn hondje. Door naar Wasserbillig. Ik schuil voor een regenbui en schuif naast een stel vakantiefietsers op het bankje. Deze Russen zijn naar Brussel gevlogen en fietsen nu een rondje via Trier. In Wasserbillig mondt de Sure uit in de Moezel/Mosel. Met de laatste vaart van het pontje naar de overzijde van de rivier. Duits grondgebied.

Daar vervolg ik via de Moselradweg. Het weer is grillig. Gelukkig is het pad bijna vlak.
Bij Gevenmacher is een camping en besluit ik door te rijden, te vroeg.
Ook omdat er bij Remich meerdere kleine campings zijn volgens de kaart.

Ook zie ik nu voor het eerst wijnranken!  De befaamde Moezelwijnen..







Het fietspad volgt de Moezel, regelmatig wijnranken aan beide zijden. Het regent op en af maar wordt na 18:00 erger.  Bij Palzam vlak voor Remich is een hele grote camping, deze spreidt zich langs de oever over meerdere kilometers.
Als ik vlak bij de brug van Remich ben wederom een camping die wat hanteerbaarder oogt.
Hoog tijd want het is 19.00 uur.

Als ik me gemeld en betaald heb wordt het droog, zodra de tent staat schijnt de zon!
Voor het eten loop ik naar een overdekte tafel, bezet door een gezelschap, naar blijkt, Polen uit Danzig. Ze (vier van de vijf) lopen de Jacobsroute naar Santiago de Compostella, nummer vijf rijdt de auto en zorgt dat de tenten worden opgezet en afgebroken.

Als ik 's avonds laat naar het toiletgebouw loop heb ik een complete kerstshow aan mijn rechterhand. Alle tenten en caravans hebben rijen lichtjes! Vreselijk!

Vandaag 78 km gereden.

Samen op pad

Na een gezellig ontbijt bij de tent met de nieuwe fietsvrienden stappen Rinke en ik op en nemen afscheid van Jacob die een rustdag houdt.
We vervolgen de Vennbahn die nu wel een stuk grindweg wordt maar goed te doen is. Het heeft vannacht geregend dus geen stuiven.

Als we de Vennbahn bij Burg Reuland verlaten, na eerst per ongeluk te ver gereden te zijn, start het echte klimmen weer.
Een enorme klim voor Lutzkampen, na elke bocht stijgt de weg verder, hebben we de grootste klim gehad. Rinke wacht een stek verder, beneden, op me.

Ons tempo verschilt (zal met de leeftijd te maken hebben) maar ik haal haar wel steeds weer in bij het dalen. Iets met gewicht (bepakking!) of zo.
We worden ingehaald door vader en zoon die ook op de camping stonden. Als zij verkeerd zijn gereden en op het pad terug komen halen we hen weer in. Als wij onze regenjas aantrekken rijden ze ons weer voorbij. Dit om en om inhalen lukt tot halverwege de middag. We raken ze kwijt omdat wij besluiten in een gesloten theetuin (maandag?) in Dasburg onze eigen gemaakte thee op te drinken. Alles is dicht vandaag dus geen koffie met gebak! Na de thee volgt een hoosbui die we dus maar onder de parasol van de tuin afwachten.

Inmiddels hebben we de Ardennen ingeruild voor de Duitse Eifel en rijden vervolgens Luxemburg binnen. Een tijd volgen we de gewone weg. Gelukkig niet heel veel verkeer.
Dan leidt de route ons pal langs de Our. Grint wederom. We fietsen over een soort damwand omdat de daloever daar te smal is voor het pad.











In Vianden op zoek naar een camping. Een dame in het tankstation geeft uitsluitsel.

Na het eten nog een derde bezoek aan een benzinestation (normaal zie ik er geen drie in een jáár.)
Want Vianden kent kapsalons, restaurants, souvenirwinkel, maar geen supermarkt. Dus waar koop je dan brood, yoghurt en fruit? Juist.
Bij aankomst op de camping kwam de zon weer door, fijne afsluiting.


We hebben de tenten niet pal aan het water gezet ivm de drassige bodem. Nu mooi uitzicht.
65 km.

Ardennen via de Vennbahn

Vanmorgen vroeg op pad, ik wil de drukte in het Geuldal voor zijn en zit om 8.20 uur op de fiets. Na een aantal keren stevig klimmen en verkeerd rijden, hè dit zou volgens de kaart niet onverhard zijn, kom ik uit bij Raeren. Rustige wegen via Sippenaeken en Plombières. Ik passeer een enorm spoorviaduct voor Moresnet.

Het laatste stuk ben ik opgereden met een Belg, Willy, die onderweg is naar Rome.


We willen de Vennbahn volgen vanaf Raeren. Alleen het startpunt vinden is nog wel een dingetje. De Vennbahn is een fietspad over het vroegere  spoortraject Aken- Luxemburg: kolen transport.
In de tweede wereldoorlog zwaar beschadigd en niet gerepareerd.
En nu dus een prachtige fietsroute dwars door de Ardennen met niet meer dan ca 3% hoogteverschil.

Bij Roehrig neem ik afscheid van Willy, hij gaat boodschappen doen. Ik fiets door en merk dat het vele klimmen naar het begin punt en 18km vals plat zijn tol eist.
Ik stap af om uit te hijgen, water te drinken en daarna langzaam verder te peddelen.

Het landschap verandert steeds, iets dat ik niet had verwacht. Eerst veel bos, dan vennen,, dan uitzicht op stevige heuvels links of rechts of weilanden.

Ik stop regelmatig voor water, kaartlezen en foto's maken.
De weg gaat soms iets omlaag en dat weer een beetje klimmen.
Een gedeelte loopt er een parallelspoor, dat wordt gebruikt door kleine karretjes waarop mensen moeten fietsen. Levert groot plezier!

Na 47 km moet ik kiezen: de oude Vennbahn, deels onverhard of de ' oude route naar Rome'.
Ik gok op Vennbahn en neem onverhard voor lief. Goede keuze, tot aan St Vith asfalt!

Daar is een camping aan de route.
En dan tref ik twee Nederlandse studenten die elkaar toevallig troffen eerder op de route en samen een stuk oprijden. Gedrieën gaan we eten bij het restaurant naast de camping. Gezellig en lekker.
Dik 100 km gereden vandaag!

Nu echt klimmen

Vandaag is de generale voor het klimmen de komende dagen.
Kwam ik de afgelopen dagen veel toeristische fietsers tegen met een elektrische fiets, hier (in Zuid Limburg) snap ik dat!
















Eerste klim was kort, van de pont over de Maas naar het plaatsje Berg. Daarna door naar Urmond (mooie oude panden, binnenstad schijnt historisch monument te zijn).
Ik suis naar beneden en vervolg de route langs het Juliana kanaal. Daar is het klimmen en dalen als een brug nadert, deze zijn hoog ivm scheepvaart (tankers en zo).

Ik volg een poos een heel smal fietspad langs het kanaal. Spannend. Tot het moment dat het wegdek zo opgebroken is dat er twee tassen los schieten en een haakje van de voortas om de wielas schiet. Boem ik lig. Bij het fiets onderzoek duurt het even voor ik snap waarom de tas vast zit.

Uiteindelijk met mijn zakmes bandje door gesneden.
Omrijden via Itteren en Borgharen omdat er een wegomleiding is.
Maastricht is vlak, vanaf het station oostwaarts naar Bemelen, dan een echte klim naar Rooth. De eerste die ik een klein stukje moet lopen.
Hier is een diepe mergelput, gegraven omdat de mergel gebruikt werk in de bouw.

Later naar Gulpen een lange afdaling het Geuldal in.
Na Mechelen weer klimmen en omdat ik dan een minicamping (Bij Terziet, net onder Epen) tref besluit ik dat het genoeg is voor vandaag. Ca 60 km. Even na 16.00 staat de tent.
Prachtig uitzicht vanaf de camping (het hoogteverschil zie je niet op de foto).

's avonds komt er een auto het terreintje op; een boer die fruit verkoopt. Dat is nog eens service! (en lekker).

Aardige mensen

Als je alleen op pad bent, zeker met de fiets, heeft dat zo zijn voordelen. Mensen spreken je veel makkelijker aan.
Vanmorgen deelde ik de picknick tafel met de bewoners van het andere tentje op het veldje. Naast een leuk gesprek was het bijkomende voordeel dat hij de tafel en bank afdroogde.

Na een mooie tocht over de Oirschotseheide tijd voor koffie op het terras in Oerle. Ik mag mijn telefoon met oplader in het stopcontact steken, want voor het eerst heb ik niet genoeg aan mijn Waka waka.
Op het terras word ik aangesproken door twee dames, wat ouder dan ik, die belangstellend informeren naar mijn reis en vertellen samen naar Rome te zijn gefietst. Nu plannen ze een fietstocht door Azië!
Via leuke kleine weggetjes door Knegsel, Steenstel naar Riethoven. Vervolgens een prachtig fietspad over de Malpiebergseheide. Op een bankje lunch ik.

Dan rijd ik via de Achelse Kluis België in. In Lozen hoog tijd voor thee. Ik heb last van handen, armen, nek en mijn achterste. Het Jaagpad langs de Zuid Willemsvaart gaat als een trein tot aan Bree, daar moet ik om een bedrijf heen en dus de route af. Alleen had ik het bordje niet gezien en moet dus terug fietsen.

In Neeroeteren doe ik een paar boodschappen bij een Turks winkeltje. als ik iets aanwijs met de vraag wat het is krijg ik er een om te proeven. Een heerlijk koekje met honing en sesam, waarvan ik de naam weer ben vergeten.

En dan kom ik op het tweede adres waar vroeger een camping was en nu niet meer (eerste is nu een klimparadijs). Deze tweede is voor langdurig verblijf. Ik mag mijn tentje opzetten op en hoekje dat vroeger de camping (Het Eiland) was. Als iemand iets vraagt moet ik maar zeggen dat ik op bezoek ben.
Lief dat ze me niet weg stuurt maar me illegaal laat overnachten. Heerlijk 's avonds nog een poosje op een bankje aan het water zitten lezen. Om tien uur zoek ik mijn slaapzak op.
ca. 88 km vandaag.

Van het rivierenland naar bos en duin

Het is nog even zoeken naar mijn kampeerritme. Toch om half tien klaar voor vertrek.
Ik rijd verder zuidoost waards. Prachtige plaatsjes als Arkel (mooie straatjes aan de Linge), Woudrichem, een vestiging stadje met geschiedenis.

Twee pontjes vandaag, de eerste over de Linge tussen Arkel en Spijk.
Hoewel ik net een uur onderweg ben drink ik koffie op het terras van de pont. Het pontje zelf kan net een paar fietsen bevatten en gaat elektrisch via een kabel. Het stijle talut omhoog laat me alvast even oefenen in klimmen.

Ik geniet van het hele stuk dijk van de Afgedamde Maas (nu snap ik waarin dit deel van Nederland rivierenland heet). Zoveel zijarmen van de grote rivieren.
Langs de dijk o.a. in Veen huizen met rieten daken die bijna tegen de weg aan liggen.

In Heusden allemaal kasseien, dat dwingt tot heel rustig fietsen. Gelukkig tref ik de Herbtseweg, hierdoor heb ik meteen de juiste route het stadje uit gevonden (naar Herbst dus).

Vlak voor Elswout volg ik een fietspad tussen de landbouwgewassen door. En i.v.m. hoge nood een mooi plekje om 'wild' te plassen :-)


Na Drunen is het ineens duin en bos. Totaal ander landschap. En het ruikt heerlijk.
Dan besluit ik dat ik de natuurkamping bij Oisterwijk, Morgenrood, wil vanavond. Die vinden is een uitdaging. Omdat mijn kaarten niet voldoende uitsluitsel geven komt Scout er weer aan te pas. De zigzag route vertrouw ik niet dus dan die van de Fietsersbond. Dat gaat beter. Totdat die me op een zandpad stuurt waarvan ik twijfel of het fietspad is! Ik ga toch door en beland uiteindelijk weer op verharde weg en vind de camping. Achteraf blijkt de fietsroute gewoon langs de camping (en het NIVON-huis) te lopen ;-)

Net als ik de tent ga opzetten op één van de tentveldjes begint het te spetteren. Tussen de buitjes door gedouched en gekookt. Een mooie regenboog maakt het af. Nu met een kopje thee aan de picknick tafel met de donder in mijn nek. Het wordt geen droge nacht....
.
75 km vandaag. De overgang benen - billen is wat gevoelig.

de eerste dag

Na het nodige gepuzzel als, waar laat ik mijn regenpak en waar had ik vorige keer de handdoeken, waarom is de linker voortas zwaarder dan de rechter, en zo verder, zat alles er in.
Logeerhond Jordy wordt opgehaald, nog een restant ontbijt voor mij en de poezen en dan zit alles op de fiets.

via Leimuiden, 

Langs de Westeinderplassen door Kudelstaart  en De Kwakel naar Uithoorn. Allemaal zo bekend en toch anders. Over de Amstel sla ik af  langs de Kromme Mijdrecht. Ook dit fietste ik vaker, maar het blijft mooi. Koffie op camping/theehuis Amstelkade bij Wilnis. (Mooi initiatief voor werk voor mensen met een verstandelijke beperking).

Dan door Woerdense Verlaat. De route geeft een mooi fietspad aan naar Kanus, maar dat ligt helaas open, dus via een omweg naar Woerden. Ik moet de kaart (Paul Benjamins, Van Amsterdam naar Rome, deel 0) nog leren interpreteren, er wordt maar weinig aanduiding gegeven. De doorsteek naar Linschoten kan ik niet vinden en heb ik dus maar met Scout (routeplanner haha) gezocht (en gevonden). 

Van daar een prachtig autoluw pad langs Lange Linschoten naar Oudewater. Dat fietste ik jaren geleden al eens voor de kleine camping daar. Voor een camping nog wat te vroeg dus ik trap door. 

Oudewater is een prachtig stadje op een kruising van waterwegen: De Hollandse IJssel en De Lange Linschoten. Veel mooie trapgevels.

Dan fiets ik weer een stukje dat ik al eerder deed (maar dan in omgekeerde richting) naar Polsbroekerdam. De route kent meerdere opties, ik kies voor Lopik en beland op een leuk vrijliggend fietspad tussen de weilanden door. (meteen een mooie plaspauze). En ik sla dan af naar een knus paadje door Lopik. Nu is het ook weer zoeken naar de juiste afslag naar het voetveer over de Lek.

Ik ben de enige passagier.

In Ameide slalom ik door een paar mooie oude straatjes het dorp uit. Blik gericht op camping. 

Bij de boerencamping (De Victorie- Meerkerk) vind ik een mooi plekje in de boomgaard.Na de ontvangst met thee staat de tent met inrichting in 20 min. (Tijd 17:30. )

Nog een kop thee uit de kan en nu eten, douchen en niksen :-)

De hele dag super fietsweer gehad, veel zon, windje in de rug.

Pas bij Lopik wilde het zitvlees niet helemaal meer. Hopelijk is een beetje nachtrust genoeg om morgen weer fris op pad te kunnen ;-)

72 km vandaag.

Verzamelen en inpakken

Overal liggen stapeltjes spullen; kleding, toilettas, slaapmatje, kookspullen, fiets gereedschap, etc.

En dat alles moet straks in vier fietstassen en een stuurtas passen. Want na drie zomers zonder fietsvakantie kruipt het bloed nu toch weer waar het niet gaan kan en wil ik heel graag gewoon 'ergens die kant op' fietsen met m'n hele hebben en houwen.
Verbazingwekkend zo weinig als een mens dan blijkt nodig te hebben. ;-)

De 'keuken' tas inhoud

Het plan is om af te zakken via Limburg, randje België en Frankrijk en dan linksaf te slaan richting Karlsruhe. Om daar een schoolvriendin te bezoeken. Spannend dus of alles wat ik wil ook mee kan nemen en of het weer, mijn fiets en mijn lijf zich een beetje gaan gedragen... :-)

De slaapzak en het laken zijn gelucht, de tent nagekeken.

Vier tassen zo goed als klaar; voortassen met kleding, boek, toilettas, achtertas met de 'slaapkamer' (slaapzak, lakenzak, matras, fleecedeken,wegenkaarten en handdoeken) en de stuurtas.
Uitdaging is dan ook om het gewicht links en rechts ongeveer gelijk te hebben...

Nog één nachtje in mijn eigen bed en dan heb ik antwoord op bovenstaande vragen haha.