Nadat ik het pad achter de huizen ben afgefietst naar de straat roept een tegemoet fietsende meneer; de weg is glad. Ik reageer met een 'nog wel een beetje'.
Vijftig meter verder ga ik toch wat minder snel fietsend dan normaal de bocht om en vervolgens lig ik op de grond en glijdt mijn fiets nog een metertje door. Verderop kijken twee dames verschrikt naar me.
Verdikkie, die meneer had meer gelijk dan ik dacht! schiet het door me heen terwijl ik weer op sta en mijn fiets opraap. De fiets lijkt heel, de tassen zitten er nog aan en ik ben ook nog heel. De volgende gedachte die door mijn hoofd schiet 'enfin, mijn eerste duikeling van mijn wintersportvakantie heb ik al gehad en het duurt nog een week voor ik daadwerkelijk op de latten sta' ;-)
De dames kan ik geruststellen dat alles goed met me is. Ik stap weer op en weet nu dat de plekken waar nog geen zon heeft geschenen glad zijn. Dus kies ik zoveel mogelijk de meer doorgaande paden en wegen naar Hoofddorp, waar ik vervolgens toch iets later dan gepland aanbel voor een heerlijke massage.
