Fietsverlichting

Enigszins boos op mezelf fiets ik van het werk terug naar huis. Het is inmiddels ver in de schemering. Achter me, langs de Hoofdvaart, toetert een auto. Hoezo?! Ik doe toch niets fout?
De auto haalt me in, even later gevolgd door een racefietser zonder verlichting. Ah, dat was de oorzaak van de auto claxon..

Verderop bij het verkeerslicht, staat diezelfde racefietser verwoed op zijn routeplanner van de mobiele telefoon te scrollen.
Ik vraag hem of het later is geworden dan de bedoeling was vanmiddag. Met een verbaasde blik bevestigt de jonge knul. Of hij nog ver moet. Nou... naar Voorhout, of hij dan zo goed gaat.

Ik stel hem gerust; doorrijden tot aan de afslag A44. Weet ik dan waar het ligt? Ja hoor voorbij Sassenheim. Daarop vervolg ik 'ik denk dat ik nog reserve verlichting in mijn fietstas heb. Als het licht groen is steken we eerst over en dan duik ik in mijn tas'. Braaf volgt hij me.

En ja, ik vis twee lampjes, nog compleet in verpakking, uit mijn tas en overhandig ze. Doen ze het nog? Gelukkig is hij zo slim om te bedenken dat er mogelijk een velletje plastic tussen batterij en lampje zit.
Jippie wit en rood licht doen het. We bevestigen ze op zijn stuur en achtervork.
Hij fietst blij en opgelucht huiswaarts, en ik ook.

Zeven Beaufort

Jarenlang huldigde ik het principe; ik fiets tot en met windkracht 6. Toen ik eenmaal verhuisd was, waarmee de afstand woon- werkverkeer van 15 naar 22 km enkele reis ging stelde ik dit bij naar maximaal windkracht 5.

De afgelopen weken heb ik windkracht 5, 6 en 7 op de app Buienrader voorbij zien komen én onderweg ervaren. Met inmiddels een korte reisafstand van 8 kilometer heb ik mijn maxima weer bijgesteld... dus gewoon op de fiets gestapt.

Hoewel het met tegenwind en de brug beklimmen soms niet harder gaat dan 7 km/u heb ik wel de voldoening van uit en thuis op de fiets! Daar komt bij dat ik nog niet heb uitgezocht hoe ik met openbaar vervoer op mijn werk kom ;-)