Gratis ventilator

Het ligt vast aan mij, maar waarom zou je met dit warme weer

in een auto stappen waar je

de blower op vol moet zetten of een airco die extra brandstof gebruikt moeten inschakelen, als je op de fiets gratis en voor niets een blower hebt.

Heerlijk in twee weekenddagen 115 kilometer gefietst!

Een zaterdagse lunchafspraak bracht mij door het prachtige groene hart naar theetuin 't Woutje bij Hazerswoude-dorp. Vanaf Hoogmade via leuke fietspaden dwars tussen de weilanden door en langs slootjes. Terug langs het water bij Oude Wetering waar het een drukte was met al die spelende en zwemmende kinderen en jongeren.

's Avonds opnieuw op de fiets, nu naar Hoofddorp, voor een gezellige vrienden-tuin-borrel, in plaats van onze jaarlijkse vegetarische barbeque.

En zondagochtend op tijd weg voor een koffie-tuin-afspraak bij een andere vriendin in Haarlem. Oorspronkelijk was een wandeling ingepland, maar gezien de warmte leek ons dat voor de hondenpootjes niet verstandig. Die was al vroeg die ochtend uit geweest en vond het geklets bij de koffie heerlijk om in slaap te vallen.

Enige fout die ik maakte zaterdag was om zonder bidon water weg te gaan zaterdag. En alles wat ik gedronken hád zat in mijn shirtje. Die schade thuis goed ingehaald.

en weer..

Na een paar heerlijke dagen in de bossen bij Ermelo is het tijd om terug te fietsen, want vrijdagochtend heb ik een afspraak bij de tandarts.

Ik heb besloten wat eerder te vertrekken om zo meer tijd te hebben om het rustig aan te doen, het beloofd warm te worden! zo'n 30 graden. Ook nu heb ik met behulp van de apps en de kaarten de route weer op een velletje papier geschreven. Grofweg dezelfde als de heenweg, ondanks de gedachte iets meer binnendoor te willen rijden..

Even door kwart over tien zwaai ik zus en zwager gedag en peddel weer naar de Postweg, de eerste kilometers begin ik steeds beter te kennen; het pad van steltonplaten naast het karrenspoor tot vlak voor Putten. Daar wordt het even gravel en dan fiets ik het dorp in. Op zoek naar de ideale lijn er door en er uit, richting Nijkerk. Herkenningspunten van de heenweg. Nijkerk lijk ik nu op geheel andere wijze te doorkruisen; hoewel ik stukken herken van een vorige keer, maar toen op weg naar Amersfoort Schothort. Ik weet dat ik noordelijker moet aanhouden nu, maar waar begint dat? Een stel op de racefiets haalt me in en buigt af naar een nieuwbouwwijk. Ik volg hun voorbeeld. Even lijk ik vast te lopen in de straatjes, maar vind dan een doorgaand fietspad en zo waar, ik ben onderweg naar Bunschoten.

Doordat er maar een paar dagen zitten tussen de heen- en terugreis herken ik veel van de punten die ik passeer. Dat is fijn want dan weet ik dat ik goed zit.

Voor Eembrugge word ik ingehaald door dezelfde racefietsers van eerder; hij roept dat een fietskaart zo zijn voordelen heeft. Even laten wachten we gezamenlijk voor gesloten bomen van de brug. Ik vertel ze dat een kaart ook niet alles is en dat ik door hun actie bij Nijkerk de juiste weg vind. Daar blijken zij drie  rondjes te hebben gereden..

Als de boot voorbij en de brug weer dicht is nemen we afscheid met een goede reis en wie weet nog tot ziens.

Door het gesprek minder alert mis ik de afslag naar de haven van Eembrugge. Geen nood, dan door tot de A1 en daar rechtsaf. Zo kom ik alsnog bij het mooie fietspad door de weilanden. Onder de A1 door over de Zandheuvellaan komt Drakenburg in beeld. Da's een mooi koffiemoment na 41 km. Het centrum is fors gemoderniseerd in de afgelopen jaren. In de tuin is nog wel steeds het grote terras. Ik plof neer voor cappuccino en appeltaart. Dat dit in wegwerpservice geserveerd wordt doet een beetje afbreuk aan de uitstraling. Maar het smaakt goed.

Dan dwars door Hilversum, beetje met oog naar de zon en uiteindelijk toch even de app. Op het juistepunt fiets ik Hilversum weer uit, langs de wijk Kerkelanden, richting Vreeland. Ik passeer de Loosdrechtseplassen, waar het op en langs het water loeidruk is!.

Bij Vreeland denk ik de route te herkennen en sla af, fiets onder het tunneltje door maar zie dan dit niet hetzelfde is. Toch door dit schattige plaatsje heen. Bij het Amsterdam-Rijnkanaal realiseer ik me waarom dit niet handig is. Ik moet op de weg zitten die kruist en dat is een stevig hoogteverschil. Met de fietstassen achterop ga ik de fiets niet de trap op zeulen. Dus rijd ik door en slag 3x linksaf. Het is wat om, maar zo passeer ik het kanaal op weg naar Vinkeveen.

Bij het verkeerslicht bij de A2 staat een groep jongeren op de fiets. Uiteindelijk op het fietspad tussen de Vinkeveenseplassen door kan ik ze inhalen. 65 kilometer op de teller. Dan komt Amstelhoek in beeld, met de afsplitsing van de N201 en N196, wat nieuw is voor mij. Vroeger liep de N201 van Hilversum door Uithoorn en Aalsmeer naar Hoofddorp en Haarlem. Maar in verband met de bloemenveiling is er een extra weg aangelegd. Enfin als fietser heb je er geen last van. Ik trap door naar de Amstel en in Uithoorn parkeer ik bij het terras van het Rechthuis. Tijd voor lunch aan het water. Het is veel te warm om in de zon te zitten, maar onder de parasol is het goed toeven.

Dan is het tijd voor het laatste stuk; een beetje toeristische route. Via nieuwbouwwijken van Uithoorn fiets ik naar De Kwakel, dan langs de Westeinderplassen van Aalsmeer, de Uiterweg op en met het pontje over naar Rijsenhout. Nostalgie! En een leuk gesprekje met de pontbaas. Overigens heeft ook hier de digitalisering zijn intrede gedaan, ik kan pinnen om te betalen voor de overtocht.

Om te bewijzen dat ik echt weer in de polder ben aangeland maak ik foto's van de polderjongen van Park21 aan de Rijnlanderweg.

Rond 16.45 uur ben ik thuis, dit keer met 97 kilometer op de teller.

Met een warm lijf maar tevreden gevoel pak ik de tassen uit en parkeer mijn fiets in de blokhut.

Heen ....

Tja, dan heb je vakantie en mag je naar het vakantiehuisje van je zus en zwager.

En dan komen de afwegingen tussen trein en fiets. Want, de fiets mag niet mee in de trein. Het is nog een paar kilometer lopen van het station naar het huisje. Natuurlijk heb ik de nodige spullen mee want ik blijf een paar dagen - dat betekent sjouwen. Maar het is best een eind fietsen, en dat voor een paar dagen...

Enfin; vrijdag besloot ik tot de trein en zaterdagavond switchte ik naar de fiets. Dus snel de route uitzoeken. Via Google Maps is het 88 kilometer, via de app van de Fietsersbond is het 83,3 kilometer. Er zit weinig verschil tussen de geplande routes, behalve in de aanloop naar Aalsmeer en in het laatste stukje van Putten naar Ermelo.

Ik pak de fietskaarten er bij en met deze drie middelen maak ik mijn eigen lijstje; plaatsnamen waar ik door of langs fiets: Aalsmeer, Uithoorn, Amstelhoek, Vinkeveen, Vreeland, Hilversum, Baarn, Eembrugge, Bunschoten, Nijkerk, Putten en tot slot Ermelo. Ook noteer ik aanduidingen als N201, N404, N798 en kruising met A1, A27 of spoor. Tot slot noteer ik de nodige knooppuntnummers.

Zondag na de koffie stap ik op. Met de wind in de rug en het zonnetje op mijn bol fiets ik de polder uit.

Onderweg blijkt dit lijstje me enorm te helpen. De kaart ligt op de ondergrond en de app op de telefoon gebruik ik alleen om in Hilversum niet te verdwalen..

Zoals vermoed (gevreesd) begin ik zo halverwege al iets minder makkelijk te zitten. Blij dat ik een fietsbroek heb aangetrokken. Door alle corona-perikelen heb ik nog maar weinig zit-eelt gekweekt...

Ik had mezelf voorgenomen om na ca 30 en 60 kilometer te pauzeren voor koffie/thee en wc. Maar ja, als je niet van de route wilt afwijken en niet in al te drukke horeca wilt begeven wordt dat dus pas na 45 kilometer, ongeveer halverwege. In Hilversum plof ik op een terras voor thee met een lekkere salade.

Hilversum vervolgens weer uitgeraken in de goede richting (Baarn) is een uitdaging.

Tot mijn verrassing herken ik dan de weg, het viaduct, de bocht in de weg en het bord 'conferentiecentrum Drakenburg'. Daar heb ik heel wat voetstappen liggen!

Door richting Baarn, onder de A1 door over een heerlijk rustig fietspad richting Eembrugge, langs het haventje, door het stiltegebied naar de buitenwijken van Bunschoten.

Nijkerk wilde ik noordelijk passeren, maar dan rijd ik er toch middenin. Leuk plaatsje, alleen die klinkers..! 75 km op de teller, we schieten op.

Gelukkig is je neus volgen voldoende om de provinciale weg weer op te pakken.

En dan herken ik weer een stuk van de route; een bocht; een mooi wit gepleisterd gebouw (conferentieoord? kasteeltje?) en de verwijzing naar het stoomgemaal.

Door naar Putten.

Nu begin ik het wat zat te worden. Gelukkig, Putten in zicht.

Ook hier is het even gokken hoe ik het dorp door steek. Tot mijn vreugde ontwaar ik een bordje 'Postweg'. Nu weet ik het verder ook. De weg volgen het dorp uit, het bos in. Einde Postweg links af en na een paar kilometer weet ik dat het bungalowpark links opdoemt.

Vijfenhalf uur na vertrek ben ik er, met 91,8 kilometer op de teller.

Na binnenkomst de schuifpui open en ik installeer me met een kop thee en koek. Verdiend!

Acht jaar later..

Op twee dagen na, precies ACHT JAAR later:

Da's gemiddeld 5.000 kilometer per jaar. Niet slecht. ;-)

Bij elkaar gesprokkeld tijdens woon- werkverkeer naar Amsterdam en recent Hoofddorp, boodschappen doen, bezoekje aan zus en zwager of vrienden in o.a. Woubrugge, Haarlem, Leiden en Hoofddorp.

En natuurlijk met verschillende fietsvakanties door het noorden van Engeland, naar Midden Duitsland of gewoon door Nederland.

En nog zo veel meer gewone en bijzondere bestemmingen.

Mijn fiets bracht me in prachtige natuurgebieden, dwars door verschillende steden, glijdend over de sneeuw, hobbelend over tegels of boomwortels, zwoegend door het zand en suizend van heuvels.

Over fietsroutes, zelf gevonden leuke paadjes of niet zo officiële fietspaadjes.

Met mijn handtas, kampeerspullen, boodschappen, verjaarscadeautjes, katten, rieten stoel, regenton of zo nog wat bagage achterop.

Op naar de volgende .... duizend!

Corona test

En dan heb je keelpijn, meerdere dagen. Dagje niet en daar is het weer. Dat betekent dus helemaal thuis werken, geen boodschappen doen, geen koffie bij vrienden, geen bezoekers ontvangen en.. niet fietsen.

Mijn fietskilometers dalen dramatisch in deze tijd van pandemie. De hele maand mei slechts 152 kilometers. Voor spieren en conditie ook niet fijn.

Wat ben ik dan ook blij als er per 1 juni tests voor iedereen die klachten heeft beschikbaar zijn. Aan het einde van die dag krijg ik eindelijk de GGD aan de lijn om een afspraak te maken.
Alleen... de dichtbijzijnste testlocatie is de Drive-through in Haarlem. En dat drive-through is alleen voor auto's.

Waar mag je als fietser of voetganger heen? (met het risico dat je onderweg mensen besmet, als je het virus blijkt te hebben natuurlijk). Leiden, niet. Haarlem, niet, Haarlemmermeer, niet. Amsterdam? ja, in de r a i zoals de dame aan de telefoon zegt. Ah de RAI roep ik. Stilte aan de andere kant. Een adres? Geen idee. Ik zeg akkoord en spreek een tijdstip af.

Vervolgens zoek ik via Google naar testlocaties. ja er zijn er 80, maar namen? plaatsen? adressen? website van de RAI? niets. Niet op 1 juni.  Enfijn, ik gok dat er bij de RAI zelf wel iets vermeld staat.
Hoe ga ik er heen? Iemand vragen te rijden? no way! Lukt niet met 1,5 meter afstand.
Trein? kan, met een verplicht mondkapje, ook nog een overstap onderweg, liever niet.

Dus komt toch de vertrouwde fiets weer als beste optie naar voren. Het is mooi weer met weinig wind. Dan trap je 27-28 kilometer makkelijk weg.
En wat geniet ik van deze tocht. Vrijheid, wind, zon, natuur! Ik probeer mijn route zo te kiezen dat ik zo min mogelijk door drukke straten rijdt. Heen via Rijnlanderweg, Kruisweg, Oosteinderweg en langs het tramspoor naar Amsterdam. Daar via Buitenveldert naar de RAI.

En bij de hoofdingang een bord. Bingo. Voor het eerst van mijn leven mag ik met de fiets aan de hand het RAI-gebouw binnen ;-)  Dit is een soort drive-through voor fietsers (en voetgangers)! Drie banen na een meldhokje, vervolgens neem ik plaats op een stoel, een dame neemt het keel- en neusmonster af en dame twee voorziet deze van codes om naar het lab sturen. Nog een keer handhygiëne en ik ga de RAI weer uit. Dit alles heeft nog geen vijf minuten geduurd.

Vrolijk aanvaard ik de terugreis; dit keer door het Beatrixpark, het Amsterdamse Bos en langs de Ringvaart.Tegen de tijd dat ik bij huis kom meldt wel de zadelpijn zich... Niet zo gek, mijn zitvlees is weg haha.

Wat een heerlijke fietstocht!

PS testresultaat is negatief, gelukkig.

Onderhoud en schóón

Jaarlijks, zo tegen de tijd dat ik geen sneeuw of andere gladheid meer verwacht - en dus ook geen strooizout op de weg - laat ik mijn fiets een goede onderhoudsbeurt geven.

En dus bel ik de fietsenmaker, in mijn geval de mobiele service van De Fietsfreak.
Na dik 5000 fietskilometers is het ook wel weer nodig. Nieuwe ketting, paar nieuwe kransjes in het achterwiel, nieuwe banden en... het meest urgente, nieuwe remblokjes. Ik durfde bijna niet meer te remmen omdat de blokjes bijna op het ijzer zaten. en dat betekent schade aan de velg. Heb ik ooit gehad; een scheur in mijn velg, dus dat wil ik natuurlijk voor zijn.

Enfin, de volgende dag werd mijn fiets keurig thuis bezorgd, helemaal nagekeken en afgesteld en...
schoon gemaakt!
Ook dat was hard nodig, in een paar weken tijd (want echt, ik had'm in januari ook al gepoetst!) zat er weer veel vuil en vet aan de velgen, ketting en veel meer.

(De poetsbeurt was een extraatje in deze coronatijd - maar wordt niet minder gewaardeerd.)

Ik ben dus weer super blij met een fiets die er weer helemaal klaar voor is om een paar duizend kilometertjes weg te trappen.

Jongens van De Fietsfreak en CVB-fietsen  bedankt!

Fietsverlichting

Enigszins boos op mezelf fiets ik van het werk terug naar huis. Het is inmiddels ver in de schemering. Achter me, langs de Hoofdvaart, toetert een auto. Hoezo?! Ik doe toch niets fout?
De auto haalt me in, even later gevolgd door een racefietser zonder verlichting. Ah, dat was de oorzaak van de auto claxon..

Verderop bij het verkeerslicht, staat diezelfde racefietser verwoed op zijn routeplanner van de mobiele telefoon te scrollen.
Ik vraag hem of het later is geworden dan de bedoeling was vanmiddag. Met een verbaasde blik bevestigt de jonge knul. Of hij nog ver moet. Nou... naar Voorhout, of hij dan zo goed gaat.

Ik stel hem gerust; doorrijden tot aan de afslag A44. Weet ik dan waar het ligt? Ja hoor voorbij Sassenheim. Daarop vervolg ik 'ik denk dat ik nog reserve verlichting in mijn fietstas heb. Als het licht groen is steken we eerst over en dan duik ik in mijn tas'. Braaf volgt hij me.

En ja, ik vis twee lampjes, nog compleet in verpakking, uit mijn tas en overhandig ze. Doen ze het nog? Gelukkig is hij zo slim om te bedenken dat er mogelijk een velletje plastic tussen batterij en lampje zit.
Jippie wit en rood licht doen het. We bevestigen ze op zijn stuur en achtervork.
Hij fietst blij en opgelucht huiswaarts, en ik ook.

Zeven Beaufort

Jarenlang huldigde ik het principe; ik fiets tot en met windkracht 6. Toen ik eenmaal verhuisd was, waarmee de afstand woon- werkverkeer van 15 naar 22 km enkele reis ging stelde ik dit bij naar maximaal windkracht 5.

De afgelopen weken heb ik windkracht 5, 6 en 7 op de app Buienrader voorbij zien komen én onderweg ervaren. Met inmiddels een korte reisafstand van 8 kilometer heb ik mijn maxima weer bijgesteld... dus gewoon op de fiets gestapt.

Hoewel het met tegenwind en de brug beklimmen soms niet harder gaat dan 7 km/u heb ik wel de voldoening van uit en thuis op de fiets! Daar komt bij dat ik nog niet heb uitgezocht hoe ik met openbaar vervoer op mijn werk kom ;-)